Podstawowe symbole obronne

KLUCZ SALOMONA

I. Wielki Pentakl, czyli Klucz Salomona (od nazwy księgi spisanej przez Salomona), to sposób na ochronę przed demonami, a także symbol niezbędny do wykonania egzorcyzmu wypędzenia demona z ciała osoby opętanej. Na Wielki Pentakl składa się przede wszystkim siedmioramienna gwiazda wpisana w okrąg, a w wewnętrznym, drugim okręgu znajduje się skorpion.

TRÓJKĄT SALOMONA

I. Diabelska Pułapka, czyli Trójkąt Salomona (okrąg wpisany w trójkąt), wzbogacony o pentakl wpisany w okrąg, to jeden ze sposób na ochronę przed demonem. Stanowi dla tego ostatniego nieprzekraczalną granicę. 

II. Trójkąt Salomona, opisany przez Salomona w jego księgach, był używany do rytuału przywołania. Jest to okrąg wpisany w trójkąt. Ten drugi, to symbol bezpieczeństwa, ponieważ przedstawia przestrzeń poza kręgiem. W okręgu natomiast pojawią się istoty przyzwane. W każdym kącie trojkąta należy wpisać część imienia ducha, który będzie przywoływany. Z kolei na zewnątrz, przy każdym boku, słowa inkantacji. Można zamiast figury koła umieścić w środku jakiś artefakt, np. szklaną kulę. 

Pentakl - pięcioramienna gwiazda otoczona kołem. Ma stanowić ochronę przed klątwami i opętaniem. Symbolizuje również pięć żywiołów - ducha, powietrza, ognia, ziemi, wody. 

NAPISY, KOLEJNO: CHA, EL, NI

Dodatkowo swoistą ochronę mogą stanowić PENTAGRAM [BIAŁY!] oraz Ankh.
Są to symbole od których skutecznie odwodzi kościół, mimo, iż są powszechnie stosowane w obrzędach egzorcystycznych itp. (o tym później)

Wprowadzenie

W blogu znaleźć można będzie wszelkie doświadczenia "mistyczne" z mojego życia.

Magia to najwyższa, ostateczna i najbardziej święta wiedza o filozofii natury, poparta w swych dziełach i cudownych operacjach właściwym rozumieniem wewnętrznych i ukrytych właściwości rzeczy. Jeśli odpowiednie środki zostaną przedsiębrane wobec właściwych podmiotów, wywołane zostaną zadziwiające i godne podziwu efekty. Adepci są tedy, badaczami przyrody, a dzieje się tak z tej to przyczyny, iż wiedzą oni, w jaki sposób przewidywać swoje poczynania i ich efekty, co czynią, pogrążony w ignorancji tłum nazywa dzieła ich cudami. Orygenes mówił, że w sztuce magicznej nie ma rzeczy niezwykłej, nawet gdyby była, nie powinna być ona traktowana jako coś złego czy zasługującego na potępienie i pogardę. Z tegoż powodu oddzielał on magię naturalną od diabolicznej. Apoloniusz z Tiany, posługiwał się wprost magią naturalną, za której to przyczyną dokonał wielu cudów. Filon Hebrajczyk twierdził, że prawdziwa magia, za której sprawą poznać możemy tajemnice natury, a którą studiowali największy spośród królów, nie powinna być potępiana. Wśród Persów panował nawet zwyczaj, iż nikt nie mógł sprawować władzy królewskiej dopóki nie obeznał się ze Sztuką. Ta szlachetna nauka nierzadko jednak ulegała zwyrodnieniu, z magii naturalnej stając się diabelską, z prawdziwego umiłowania mądrości stawała się nigromancją(nekromancją). Odpowiedzialni byli za to ci, którzy bądź to nadużywając, bądź to nie umiejąc zrozumieć ani posługiwać się ową wysoką i mistyczną wiedzą ulegali podszeptom Szatana, i gubili się w odmętach Czarnej Sztuki. W ten sposób magia popadła w niełaskę, zaś jej adeptów pospólstwo zaczęło nazywać czarnoksiężnikami. Z tegj oto racji Bractwo Różokrzyżowców nie określa się jako magów, a raczej jako filozofów. Nie są oni pogrążonymi w ignorancji empirykami, a uczonymi i doświadczonymi lekarzami, którzy posługują się nie tylko prawowitymi, ale i boskimi lekami.